Je natuurlijke zelf

Wim Hermans

Kosmische Liefde

Vandaag was ik op een beurs.
Niet iets wat ik vaak doe maar er zijn zo van die momenten.
Heerlijk als een boom gemediteerd met Annemieke van Diepen.


Daar ging ik eigenlijk voor dacht ik.
Toch even wat verder rondgeneusd. dat werd omhelzen.
Nee, bewust omhelzen. Een mooie vrouw en zo’n actie, daar hoefde ik niet over te denken.
Het was heerlijk, gewoon zijn, stil, intens, aanwezig. (zijnn.nl)

Het deed me herinneren aan een tijdje terug.
Een vriendin vroeg me of ik een gedicht kon schrijven over niet wereldse liefde.
Ze vond dat ik dat wel moest kunnen.
Omdat ik bij zo’n uitdaging geen nee kan zeggen zei ik ja.
Dus vol onzekerheid, want nog nooit gedaan behalve sinterklaasgedichten,
begon ik vol goede moed te schrijven over onbekende nietsigheid.
Natuurlijk lukte het niet echt zie het laatste deel (anti-climax, nou ja….. ),
maar over het resultaat ben ik tevreden.
Zoveel geweldige fantasie heb ik nog nooit bij elkaar geschreven.
En elke fantasie kan waarheid worden, op hoop van zegen dus maar, nu het gedicht:

KOSMISCHE LIEFDE

Werelden zie ik in jouw ogen,
je spiegelt mijn diepste zieleroerselen.
Draken vol vuur en ijle vissenlijven,
vliegen drijvend in interplanetaire tegenstromen
en brengen orgastisch exploderend leven op vierkante wereldbollen,
waar alls van diamant en nog mooier gesteente is zacht als eendendons.
Lachend huilt mijn mond, tranend lachen mijn ogen.
Een gevoel, is het dat wel?, doorstroomt mijn doorzichtige gestalte,
laat alles fonkelen in mij met gouden gloed.
Jouw diepste werelden delen zich tot in oneindig nu,
waarin stil de mooiste klanken klinken,
waar in de diepte de hoogste toppen reiken naar onbenoembare vertes.
Spiralend strengelen vruchtdragende plantaardigen
zich al dansend voort,kleurrijke lichtheid stralend in het donker,
proeven van vol vervulling smakend fruit.
Ons verbindend in de geest,
ons meenemend in tollende kosmische vibraties,
voorbij liefde, verder dan al in een tuimelend niets,
tot een ontelbare eenheid’
zijn tot in de allesomvattende punt.
Nooit voelde ik me dieper, ruimer, vrijer verbonden
als in jouw etherische ogen.
En als ik dan uit dit eeuwigdurende moment van vlinderzachte omarming
weer terug op aarde land,
is daar dat overweldigende gevoel, dat diep verlangen:
dat ik je gewoon wil zoenen.

Verder Bericht

Vorige Bericht

3 Reacties

  1. Peter 17 september 2017

    Moge al je dagen gevuld zijn met zulke prachtige gedichten.
    Mooi man

  2. Noelle 18 september 2017

    Wel heel veel ..

Laat een reactie achter

© 2025 Je natuurlijke zelf

Thema door Anders Norén