Je natuurlijke zelf

Wim Hermans

Confrontatie

Net reed ik op de fiets naar huis. Ik dacht laat ik gelijk de groenbak mee terugnemen.
Doen dus. Op de fiets met groenbak achter me aan de stoep af.
Natuurlijk ging dat niet heel handig dus was nogal aan het aan modderen.


Kwam net de jongen die de bakken netjes klaar zet om leeg te maken, zo’n 25 jaar schat ik.
Hij ziet mijn geklungel loopt naar me toe, pakt de bak en zet ‘m aan de andere kant weer op de stoep. U kunt beter af stappen mijnheer.
Hij had gelijk dat ging makkelijker.
Voor de eerste x dat ik op zo’n overduidelijke manier werd geholpen zonder vragen.
Dat zette me wel aan het denken over ouder worden. Was het omdat ik al grijs ben?
Ben ik gewoon klungelig of gaat het gewoon niet meer zo makkelijk allemaal?
Hoe dan ook er voelt ineens iets veranderd.
Afgelopen zaterdag was het ook al raak met de confrontaties.
Er was een opening van Groeiplein in Eindhoven.
Ik wilde daar bij zijn en had gelezen dat er een lezing was over hoogbegaafdheid.
Het ging allemaal over kinderen daar, maar toch erg interessant leek me.
Weinig was ik voorbereid op wat ik daar tegenkwam.
Op mijn 20e was er gemeten dat ik een IQ heb van 137.
Hoog, maar verder kan je daar niet al te veel mee.
Misschien leuk op feestjes als iedereen allemaal aan het vertellen is wat ze allemaal kunnen.
Kom je daar met tussen neus en lippen door met je IQ van 137.
Das dan 5 seconden leuk en dan is de lol er wel weer vanaf.
Nee er was meer aan de hand dan dat dat voelde ik altijd al wel.
Dus toen de jongedame ( moeder van een hoogbegaafd kind ) met de lezing begon kwam er heel wat naar boven uit mijn jeugd.
Het was een soort feest van (h)erkenning en confronterend tegelijk.
Niet alleen voor mijn jeugd maar ook voor het nu waren er veel herkenbare dingen.
Het schijnt dat je jeugd niet ineens bij 18 ophoudt en alles is goed.
Herkenning zat er vooral in het goed kunnen leren, snel zijn in dingen oppakken.
Alles om je heen oppikken met je gevoel, zien en doorhebben.
Sneller zijn als de ander en niet genoeg uitdagingen hebben op school.
En zo nog meer dingen, maar vooral het anders voelen als de ander.
Als daar geen erkenning voor komt zoals bij mij dan ga je je vervreemden.
Ik noemde mezelf arrogant, omdat ik zo ben zoals ik ben, wat niemand zo ervoer.
Of minstens toch een beetje autistisch, omdat ik me vaak terugtrok op mezelf.
Allemaal aspecten die ik tegenkwam, me schuldig over voelde.
Het idee dat kan toch niet, dat kan toch niet allemaal waar zijn?
Maar daar stond het ineens in grote letters: WEL DUS.
Doe je 62 jaar dingen anders, voel, denk, ervaar je anders. Deed ik er moeilijk over.
Gelukkig de hoogbegaafde kinderen van deze tijd.
Nou ja die zullen hun eigen stukken wel weer op hun bord krijgen.
En heb ik het helemaal zelf uitgevogeld en ben daar sterk van geworden.
Dus het is allemaal niet voor niets dat het zo gaat als het gaat.
Zo wordt je ongemerkt ineens ouder en is er ineens iets dat spiegelt:
He joh, je bent al 62 geen 20 meer. En natuurlijk weet ik dat wel.
Niet alles is nog zo gemakkelijk als toen, ook al doe ik nog wel alsof natuurlijk.
Want ik voel me nog altijd jong van geest.
En laat ik nou altijd hebben gedacht dat die bepaalde hoe oud mijn lichaam is.
Tsjaaaa, mooi niet dus.
Er valt nog veel te leren ook al ben je hoogbegaafd.

Verder Bericht

Vorige Bericht

1 Reactie

  1. Noelle 15 september 2017

    Leuk en goed verwoord Wim

Laat een reactie achter

© 2024 Je natuurlijke zelf

Thema door Anders Norén